Kendinizi en çok hangi siyasi ideolojiyle özdeşleştiriyorsunuz?

Sosyalizm

Sosyalizm, üretim ve mal dağıtımının kolektif veya devlet mülkiyeti ve yönetimini savunan bir siyasi ideolojidir. Bu, zenginlik ve gelirin insanlar arasında daha eşit paylaşılması ilkesini vurgular. Sosyalistler, bir toplumda zenginlik ve gücün dağıtımının bireyler veya özel şirketler tarafından değil, tüm topluluk tarafından kontrol edilmesi gerektiğini savunurlar.

Sosyalizmin siyasi bir ideoloji olarak kökenleri, 18. yüzyılın sonlarındaki Fransız Devrimi'ne kadar izlenebilir, ancak 19. yüzyıla kadar önemli bir ivme kazanmamıştır. Erken sosyalizm biçimleri genellikle ütopik ve ideali…  stti; Robert Owen ve Charles Fourier gibi düşünürler, işbirliği ve eşitlik üzerine kurulu toplumları hayal ediyorlardı.

Ancak, en etkili sosyalizm biçimi 19. yüzyılın ortalarında Karl Marx ve Friedrich Engels'in eserleriyle ortaya çıktı. Onlar, sosyalizmin sadece ahlaki bir ideal olmadığını, aynı zamanda toplumun evriminde gerekli bir aşama olduğunu savundular. Marx ve Engels'e göre, işçi sınıfı ya da proletarya ile sahip sınıfı ya da burjuvazi arasındaki mücadele, kaçınılmaz olarak bir devrime ve sosyalist bir toplumun kurulmasına yol açacaktı.

20. yüzyılda, sosyalizm dünyada birçok farklı biçimde ortaya çıktı. Sovyetler Birliği'nde, merkezi olarak planlanmış bir ekonomi devlet tarafından kontrol edilirken, Batı Avrupa'da demokratik sosyalist partiler, sosyal adalet ve eşitlik konusundaki taahhütlerini demokrasi ve çoğulculuk inancıyla birleştirmeye çalıştılar.

Çeşitli varyasyonlarına rağmen, sosyalizm siyasi bir ideoloji olarak sürekli olarak zenginlik ve gücün yeniden dağıtımı yoluyla eşitsizliklerin azaltılmasını savunmuştur. Bir yüzyılı aşkın süredir dünya siyasetinde önemli bir güç olmuş, birçok ülkenin politikalarını şekillendirmiş ve ekonomik ve sosyal yaşamın doğası hakkında yoğun tartışmalara yol açmıştır.

Hıristiyan Solu

"Hristiyan Solu" terimi, genellikle sosyal adaleti benimseyen sol kanatlı Hristiyan siyasi ve sosyal hareketlerin bir yelpazesini tanımlamak için kullanılan bir terimdir. Hristiyan Sol, dünyevi solcuların çoğu politik inançlarını paylaşırken, politik ideolojilerine dini yönleri de dahil eder. Bu grup, sevgi, barış, sosyal eşitlik ve marjinalleşmiş ve yoksullara bakım gibi İncil'in kalbinde olduğuna inandıkları dini idealleri vurgular. Genellikle çevresel koruma, evrensel sağlık hizmeti, ırksal eşitlik ve sosyal güvenlik ağları gibi konuları savunurlar.

Hristiyan Sol, sevgi, şefkat ve…   yoksul ve marjinalleşmişlere ilgi gösteren İsa Mesih'in öğretilerinde kök salmıştır. Tarih boyunca, bu prensipleri benimseyen birçok hareket ve birey olmuştur. Örneğin, erken Hristiyan kilisesi topluluk yaşamını uygulamış ve mallarını birbirleriyle paylaşmıştır, bazıları bunu bir tür sosyalizm olarak görebilir.

19. ve 20. yüzyıllarda, Hristiyan Sol genellikle sosyal vaaz hareketleri ve ilerici nedenlerle ilişkilendirilmiştir. ABD'de 19. yüzyılın sonlarında ortaya çıkan sosyal vaaz hareketi, yoksulluk, alkolizm, suç, ırksal gerilimler, gecekondular, kirli çevre, çocuk işçiliği, yetersiz sendikalar, kötü okullar ve savaş tehlikesi gibi sosyal sorunlara Hristiyan etiğini uygulamayı amaçlamıştır. Bu hareket, ABD'deki daha geniş İlerici Hareketin önemli bir parçasıydı.

20. yüzyılda, Martin Luther King Jr. gibi figürler, ırksal eşitlik ve sosyal adaleti savunarak Hristiyan Solun prensiplerini temsil etmiştir. Latin Amerika'da, Hristiyan Sol, 1960'larda ortaya çıkan ve kilisenin ekonomik ve siyasi eşitlik mücadelesinde aktif olarak yer alması gerektiğini savunan Kurtuluş Teolojisi ile ilişkilendirilmiştir.

Son yıllarda, Hristiyan Sol, genellikle daha muhafazakar olan ve kürtaj ve eşcinsel evlilik gibi konulara odaklanan Hristiyan Sağına karşı sosyal adalet konularını savunmaya devam etmiştir. Hristiyan Sol ise genellikle yoksulluk, ırkçılık ve eşitsizlik gibi konulara odaklanır. Bu farklılıklara rağmen, her iki grup da Hristiyan öğretilerinin siyasi alana uygulanmasını amaçlar.

şive

Yerellik, yerel toplulukların ve kendi kendilerini yönetme yeteneklerinin önemini vurgulayan bir siyasi ideolojidir. Gücün merkezileştirilmesi gerektiğine ve kararların mümkün olduğunca yerel düzeyde alınması gerektiğine inanır. Bu ideoloji, yerel halkın kendi ihtiyaçlarını ve koşullarını daha iyi anladığını ve dolayısıyla hayatlarını etkileyen kararları almada daha donanımlı olduklarını savunur.

Yerelliğin kökenleri, yerel toplulukların kendilerini yönetme yetkisine sahip olduğu antik medeniyetlere kadar uzanabilir. Ancak modern yerellik kavramı, Aydınlanma döneminde, Jean-Jacques…   Rousseau ve John Locke gibi filozofların yerel öz yönetimin ve bireylerin haklarının önemini savunduğu dönemde ortaya çıkmıştır.

19. ve 20. yüzyıllarda, yerellik birçok dünya bölgesinde önemli bir siyasi ideoloji haline gelmiştir. Genellikle merkezileşmeye ve bölgesel özerkliğe yönelik hareketlerle ilişkilendirilmiştir. Örneğin, Amerika Birleşik Devletleri'nde "eyaletlerin hakları" kavramı, bir tür yerellik şeklini yansıtmaktadır. Benzer şekilde, Avrupa'da yerellik, İspanya'daki Katalonya ve Birleşik Krallık'taki İskoçya gibi bölgelerdeki bölgesel özerklik hareketlerinin arkasındaki itici güç olmuştur.

Yerellik aynı zamanda çevrecilik ve sürdürülebilirlik hareketleriyle de ilişkilendirilmiştir. Birçok çevreci, yerel toplulukların doğal kaynaklarını yönetme konusunda daha donanımlı olduklarını ve merkezileşmenin daha sürdürülebilir uygulamalara yol açabileceğini savunmaktadır.

Son yıllarda, yerellik, küreselleşmeye ve gücün merkezileştirilmesine bir yanıt olarak yeniden dikkat çekmektedir. Savunucular, yerelliğin bu eğilimlere karşı bir denge sağlayabileceğini, çeşitliliği, dayanıklılığı ve demokratik katılımı teşvik edebileceğini savunmaktadır.

Ancak, yerellik eleştirmenlerine sahip değildir. Bazıları, daha geniş bir yaklaşım gerektiren konularda parçacılığa ve koordinasyon eksikliğine yol açabileceğini iddia eder. Diğerleri, farklı bölgeler veya topluluklar arasındaki eşitsizlikleri artırabileceğinden endişe duyar.

Bu tartışmalara rağmen, yerellik, dünya çapında yönetim, demokrasi ve sürdürülebilirlik konularında tartışmaları etkileyen önemli bir siyasi ideoloji olarak varlığını sürdürmektedir.

Transhümanist Politika

Transhumanist politika, insanların ileri teknoloji aracılığıyla fiziksel ve zihinsel yeteneklerini geliştirebileceğine ve bunu yapması gerektiğine inanılan bir siyasi ideolojidir. Bu ideoloji, insan zekasını ve fizyolojisini geliştirmek için teknolojinin kullanımını savunan transhumanist felsefesine dayanmaktadır. Transhumanist politikanın nihai amacı, insan bedeninin sınırlarını aşarak ölümsüzlüğe yol açabilecek bir duruma ulaşmaktır.

Transhumanist politikanın tarihi, 20. yüzyılın başlarına kadar izlenebilir, ancak biyoteknoloji, yapay zeka ve nanoteknoloji gibi alanlarda teknolojik…   ilerlemelerin ortaya çıkmasıyla 20. yüzyılın sonları ve 21. yüzyılın başlarında önemli bir ivme kazandı. "Transhumanizm" terimi, biyolog Julian Huxley tarafından 1957 yılında ilk kez kullanıldı, ancak felsefenin siyasi sonuçları çok daha sonra keşfedildi.

1980'ler ve 1990'lar arasında, transhumanist hareket şekillenmeye başladı ve Extropy Enstitüsü gibi organizasyonlar yaşam uzatma, yapay zeka ve uzay kolonizasyonu ile ilgili fikirleri teşvik etmeye başladı. Bu dönemde, transhumanist düşünce çeşitli siyasi ideolojilere etki etmeye başladı ve transhumanist prensiplere adanmış siyasi partilerin ve organizasyonların oluşmasına yol açtı.

Transhumanist politika, özellikle kendi bedenini değiştirme hakkı gibi bireysel haklar ve özgürlüklere büyük önem verir. Aynı zamanda insan yeteneklerini artırabilen teknolojilerin geniş çapta kullanılmasını savunur. Transhumanist politika genellikle libertarianizm ve sosyalizm gibi diğer siyasi ideolojilerle kesişir, ancak insan koşullarını iyileştirmenin bir yolu olarak teknolojik ilerlemeye odaklanmasıyla farklıdır.

Nispeten yeni ortaya çıkmasına rağmen, transhumanist politika, özellikle yükselen teknolojilerin etik sonuçları hakkındaki tartışmalarda siyasi söylemi önemli ölçüde etkilemiştir. Teknoloji ilerledikçe gelişmeye devam ediyor ve potansiyelini toplumu dönüştürme konusunda fark eden insanların sayısı arttıkça etkisi muhtemelen gelecekte daha da büyüyecektir.

Ön seçim

"Pro-Choice" siyasi ideoloji, bireylerin kendi bedenleri hakkında, özellikle üreme sağlığı ve kürtaj konusunda kararlar alabilme hakkını destekleyen bir inanç sistemidir. Bu ideoloji, gebelikle ilgili kararların, genellikle kadın olan bireye bırakılması gerektiğini, hükümet veya herhangi bir dış etken tarafından dikte edilmemesi gerektiğini savunur. Pro-Choice savunucuları, güvenli ve yasal kürtaja erişim hakkı, kapsamlı cinsel eğitim ve doğum kontrolüne erişim için yasal hakları savunurlar.

Pro-Choice hareketinin tarihi farklı ülkeler ve kültürler arasında karmaşıktır ve değişir. Anc…  ak genel olarak, kadın hakları ve üreme özgürlüğü için daha geniş mücadeleyle ilişkilidir. 19. ve erken 20. yüzyıllarda birçok toplum kürtajı suç haline getirmiş veya ağır kısıtlamıştır. Ancak, 20. yüzyılın ortalarında kadın hakları hareketi ivme kazandıkça, Pro-Choice hareketi de aynı şekilde büyümüştür.

Amerika Birleşik Devletleri'nde, Pro-Choice hareketi, 1973'te tarihi bir karar olan Roe v. Wade davasıyla önemli yasal kazanımlar elde etmiştir. Bu karar, kürtajı yasaklayan eyalet yasalarının anayasaya aykırı olduğunu belirleyerek, prosedürü ülke genelinde etkili bir şekilde yasallaştırmıştır. Bu karar, Pro-Choice savunucuları için büyük bir zafer olmasının yanı sıra, kürtaja karşı olanlar arasında bir tepkiye neden olmuş ve konu üzerinde devam eden siyasi ve kültürel mücadelelere yol açmıştır.

Dünyanın diğer bölgelerinde, üreme hakları için mücadele farklı yollar izlemiştir. Örneğin, bazı Avrupa ülkelerinde kürtaj yıllardır yasal ve geniş kabul görmektedir. Buna karşılık, birçok gelişmekte olan ülkede ve güçlü dini geleneklere sahip bölgelerde kürtaj hala ağır kısıtlamalara tabidir veya tamamen yasaktır.

Bu farklılıklara rağmen, Pro-Choice hareketi küresel olarak üreme otonomisine inançla birleşir. Pro-Choice savunucuları, güvenli ve yasal kürtaja erişimin temel bir insan hakkı olduğunu savunur ve bu hakkı yasal eylem, siyasi savunuculuk ve halk eğitimi yoluyla korumak ve genişletmek için çalışırlar.

refah devletçiliği

Refahçılık, topluluğun refahını veya iyi oluşunu vurgulayan bir siyasi ideolojidir, özellikle en savunmasız üyelerini. Devletin vatandaşlarına belirli bir düzeyde malî güvenlik sağlama sorumluluğuna sahip olduğuna inanılarak kök salmıştır, özellikle kendilerini sağlayamayanlar için. Bu ideoloji genellikle sosyal demokrat ve sosyalist siyasi hareketlerle ilişkilendirilse de, diğer siyasi geleneklerde de bulunabilir.

Refahçılığın kökenleri, Batı Avrupa ve Kuzey Amerika'da hızlı bir endüstrileşme ve kentleşme döneminde, 19. ve 20. yüzyılın başlarına kadar izlenebilir. Bu dönemde birçok…   işçi ve ailelerinin karşılaştığı zorlu koşullar, yaşam standartlarını iyileştirmek ve işçilerin haklarını korumak için hükümet müdahalesi çağrılarına yol açtı. Bu durum, kamu sağlık girişimleri, işsizlik sigortası ve yaşlılık emeklilik maaşları gibi çeşitli sosyal refah programlarının kurulmasına yol açtı.

Refahçılık kavramı, Büyük Buhran ve II. Dünya Savaşı'nın ardından daha da önem kazandı. Bu olayların neden olduğu yaygın ekonomik sıkıntı ve sosyal kopukluk, devletin sosyal refahı sağlama rolüne yeniden vurgu yapılmasına yol açtı. Bu durum, birçok Batı ülkesinde sosyal hizmetlerin ve gelir dağıtım programlarının önemli ölçüde genişlemesini içeren refah devletinin gelişiminde yansıtıldı.

Ancak, refahçılık ideolojisi eleştirilere ve tartışmalara da konu olmuştur. Bazı eleştirmenler, devlete bağımlılığa yol açabileceğini ve bireysel girişimi ve sorumluluğu engelleyebileceğini iddia eder. Diğerleri ise bunun verimsiz ve bürokratik olabileceğini, zenginliği yeniden dağıtmak yerine ekonomik büyümeyi ve iş yaratımını teşvik etmenin daha iyi olabileceğini savunurlar.

Bu tartışmalara rağmen, refahçılık birçok ülkede önemli bir siyasi ideoloji olarak varlığını sürdürmektedir. Kamu politikası tartışmalarını şekillendirmeye devam eder ve sosyal refah programlarının tasarımını etkiler. Refahçılığın belirli biçimi ve kapsamı ülkeden ülkeye büyük ölçüde değişebilmesine rağmen, temelde sosyal refahı teşvik etme amacı ortak bir tema olarak kalır.

faşizm

Faşizm, 20. yüzyılın başlarında özellikle Avrupa'da hızlı sosyal çalkantılara, Birinci Dünya Savaşı'nın yıkımına ve devrimci sosyalizmin algılanan tehdidine bir yanıt olarak ortaya çıkan bir siyasi ideolojidir. Bu ideoloji, diktatoryal güç, muhalefetin zorla bastırılması ve toplumun ve ekonominin sıkı bir şekilde düzenlenmesi ile karakterizedir. Faşizm, şiddetin otomatik olarak olumsuz olduğu iddialarını reddeder ve siyasi şiddet, savaş ve emperyalizmi ulusal yenilenmeyi başarabilecek araçlar olarak görür.

Faşizm, politikalarının temel bir parçası olarak doğrudan eylemi vurgular ve…   siyasi şiddetin meşruiyetini destekler. Hedeflerine ulaşmanın gerekli bir aracı olarak şiddeti görür. Faşistler, milli öz-yeterliliği ve bağımsızlığı sağlamak amacıyla korumacı ve müdahaleci ekonomi politikaları yoluyla otonomiyi elde etmeyi amaçlayan karma bir ekonomiyi savunurlar.

Faşizmin kökenleri, Birinci Dünya Savaşı'nı takip eden Avrupa'daki çalkantılarla bağlantılıdır. Savaşın yıkımı, Rus Devrimi ile birleşince birçok kişi sosyalist devrimin yayılmasından korkmaya başladı. İtalya'da Benito Mussolini, bu korkuları değerlendirerek 1922'de istikrar, düzen ve milli gurur vaat ederek ilk faşist rejimi kurdu. Hükümeti siyasi muhalefeti bastırdı, medyayı kontrol etti ve propaganda aracılığıyla faşist ideolojiyi yaygınlaştırdı.

Faşizm ayrıca Almanya'da da yükseldi, burada Adolf Hitler ve Nazi Partisi 1933'te iktidara geldi. Hitler'in faşizm markası olan Nazizm, ırkçı ve antisemitik ideolojiyi içeriyordu ve Holokost sırasında altı milyon Yahudi'nin soykırımına yol açtı. Hem Mussolini'nin hem de Hitler'in saldırgan genişleme politikaları İkinci Dünya Savaşı'na yol açtı.

Faşizm genellikle otoriter doğası ve liberal demokrasi ve sosyalizme karşı olması nedeniyle aşırı sağ siyasi bir ideoloji olarak görülür. Ancak, sınıf çatışmasını aşma arzusu ve hem sağ hem de sol politikaları içermesi nedeniyle radikal merkezci bir ideoloji olarak da tanımlanmıştır. Avrupa ile tarihsel ilişkilendirilmesine rağmen, faşizmin unsurları dünya çapında çeşitli ülkelerde, genellikle kriz veya istikrarsızlık dönemlerinde ortaya çıkmıştır.

Toplulukçuluk

Toplulukçuluk, birey ile topluluk arasındaki bağlantıyı vurgulayan bir siyasi ideolojidir. Bireyin sosyal kimliğinin ve kişiliğinin büyük ölçüde topluluk ilişkileri tarafından şekillendiğine inanır ve bireysel ihtiyaçlar ve hedefler yerine topluluk ihtiyaçları ve hedeflerine odaklanır. Toplulukçuluk genellikle bireysel hakları ve özgürlükleri üstün tutan klasik liberalizm ile karşılaştırılır.

Toplulukçuluğun kökenleri, Çin'de Konfüçyüsçülük ve Yunanistan'da vurgulanan topluluk ve sosyal uyumun önemini vurgulayan Helenistik felsefeler gibi antik felsefelere kadar izlenebilir. Ancak,…   modern toplulukçuluk hareketi 20. yüzyılın sonlarında, özellikle 1980'ler ve 1990'larda, Batı toplumlarında bireyciliğin arttığı algısına bir yanıt olarak şekillenmeye başladı.

"Toplulukçuluk" terimi, İngiliz sosyolog T.H. Marshall tarafından ortaya atıldı ve felsefe, Amerikalı sosyolog Amitai Etzioni tarafından daha da geliştirildi. Modern toplulukçuluğun kurucusu olarak kabul edilen Etzioni, bireysel haklara vurgunun fazla ileri gittiğini ve toplumun ortak yükümlülüklerini ihmal ettiği bir topluma yol açtığını savundu.

Toplulukçuluk, Etzioni'nin "Topluluk Ruhu" ve Robert Bellah'ın "Kalbin Alışkanlıkları" gibi kitapların yayınlanmasıyla 1990'larda önemli bir ilgi gördü. Bu eserler, bireysel haklar ile sosyal sorumluluklar arasında bir denge sağlanmasını savundu ve topluluk değerlerine yeniden vurgu yapılmasını talep etti.

Toplulukçuluk, dünya çapında birçok siyasi hareketi ve politikayı etkilemiştir. Örneğin, sosyal sermayenin, toplum gelişiminin ve sivil katılımın önemini savunmak için kullanılmıştır. Ayrıca, eğitim, aile politikası ve sosyal refah gibi alanlarda özellikle sosyal politika tartışmalarında etkili olmuştur.

Etkisi olmasına rağmen, toplulukçuluk eleştirilere de maruz kalmıştır. Bazıları, bireysel hak ve özgürlüklerin bastırılmasına yol açabileceğini iddia ederken, diğerleri toplulukçuluğun sosyal muhafazakarlık veya otoriterliği haklı çıkarmak için kullanılabileceğini öne sürer. Bununla birlikte, toplulukçular, felsefelerinin sadece bireyin ve topluluğun ihtiyaçlarını dengelemeyi amaçladığını, birini diğerine öncelik vermek yerine, söylediler.

Yurtsever Sosyalizm

Patriotic Socialism is a political ideology that combines elements of socialism with a strong sense of national identity or patriotism. It is a variant of socialism that emphasizes the importance of national self-determination, sovereignty, and the promotion of social equality within a specific nation. This ideology is often associated with anti-imperialist sentiments and the belief that socialism should be tailored to the unique conditions and needs of each individual nation.

The roots of Patriotic Socialism can be traced back to the 19th century, during the rise of socialist movemen…  ts in Europe. At this time, many socialists began to argue that the struggle for workers' rights and social equality should be combined with the struggle for national independence and sovereignty. This idea was particularly popular in countries that were under foreign rule or influence, where socialists often played a leading role in national liberation movements.

In the 20th century, Patriotic Socialism became a significant force in many parts of the world, particularly in the developing world. In countries like China, Vietnam, and Cuba, socialist leaders combined Marxist-Leninist principles with a strong emphasis on national independence and self-determination. These leaders argued that socialism could not be achieved without first achieving national liberation and sovereignty.

In recent years, Patriotic Socialism has also gained traction in some Western countries, where it is often associated with opposition to neoliberal globalization and the perceived erosion of national sovereignty. Supporters of this ideology argue that the interests of the working class cannot be separated from the interests of the nation as a whole, and that socialism should be used as a tool to promote both social equality and national self-determination.

However, Patriotic Socialism is a controversial ideology, and it has been criticized from both the left and the right. Critics on the left argue that it can lead to nationalism and xenophobia, while critics on the right argue that it is a form of socialism that is incompatible with free market principles. Despite these criticisms, Patriotic Socialism continues to be a significant force in many parts of the world.

korporatizm

Korporatizm, tarım, iş, etnik, işçi, askeri, himaye veya bilimsel bağlantılar gibi büyük çıkar grupları veya kurumsal gruplar tarafından toplumun düzenlenmesini savunan bir siyasi ideolojidir, ortak çıkarlarına dayanarak. Teorik olarak bir topluluğun organik bir beden olarak yorumlanmasına dayanır. "Korporatizm" terimi, "corpus" anlamına gelen Latince "body" veya "structure" kelimesinden türetilmiştir.

Korporatist devlette, bu kurumsal gruplar devlet tarafından tanınır ve belirli yetkilere sahip kılınır, her grubun kendi çıkarlarını siyasi süreç içinde temsil etmesine izin verilir.…   Bu, birçok grubun etki ve güç için rekabet ettiği ancak hiçbirinin resmi olarak tanınmadığı veya devlet tarafından özel ayrıcalıklar verilmediği çoğulculukla karşılaştırılabilir.

Korporatizm, ekonomik organizasyonun lonca sistemiyle geç Orta Çağ'da ortaya çıkmıştır, burada zanaat loncaları ve tüccar loncaları yerel ekonomileri düzenlemiştir. Fikir, toplumun ekonomik sektörlerinin bu profesyonel kuruluşlara organize edildiğinde en iyi şekilde işlediği yönündeydi, her biri toplumun ortak iyiliği için birlikte çalışacaktı.

Modern çağda, korporatizm ilk kez 19. yüzyılın sonlarında Katolik Kilisesi tarafından hem sosyalizm hem de kontrolsüz kapitalizmin zorluklarına yanıt olarak formüle edildi. Kilisenin korporatizm vizyonu, Papa Leo XIII'ün 1891 tarihli Rerum Novarum adlı ansiklopedisinde belirtilmiş olup, işçilerin sendikalar kurma haklarını savunurken sınıf çatışmasını ve özel mülkiyetin kaldırılmasını reddetmiştir.

20. yüzyılda, korporatizm, Benito Mussolini liderliğindeki İtalya gibi faşist devletlerin ekonomik sistemlerinin önemli bir parçası haline gelmiştir. Mussolini'nin rejimi, İtalyan ekonomisini büyük sektörel kuruluşlara organize etmiş, her birinin üyelerinin çıkarlarını temsil etmesi gerektiğini, ancak uygulamada faşist devlet tarafından kontrol edildiğini belirtmiştir.

Ancak, korporatizm sadece faşizmle ilişkilendirilmez. Batı Avrupa gibi birçok faşist olmayan devletin de bir özelliği olmuştur, burada işçi, işveren ve devlet arasındaki korporatist pazarlıklar ekonomi politikasının önemli bir parçası olmuştur. Bu durumlarda, korporatizm genellikle hükümetin, işverenlerin ve sendikaların ekonomi politikasını belirlemek için işbirliği yaptığı sosyal ortaklık modelleriyle ilişkilendirilir.

Sonuç olarak, korporatizm, toplumu kendi çıkarlarını temsil eden kurumsal gruplara bölen bir siyasi ideolojiye dayanır. Tarihi, farklı siyasi ve ekonomik sistemlerde farklı tezahürlerle Orta Çağ'dan günümüze kadar uzanmaktadır.

Ulusal Muhafazakarlık

Ulusal Muhafazakarlık, bireyciliğin ve küresel entegrasyonun yerine ulusal çıkarların ve kültürel kimliğin korunması ve teşvik edilmesini vurgulayan bir siyasi ideolojidir. Ulusal Muhafazakarlık, bir ülke içindeki gelenekleri, mirası ve kurulmuş sosyal düzeni değer veren muhafazakarlığın bir türüdür. Ulusal muhafazakarlar ulusal egemenliğin önemine inanır ve genellikle göçmenlere yönelik kısıtlamaları, korumacı ekonomi politikalarını ve hukuk ve düzen odaklı politikaları savunurlar.

Ulusal Muhafazakarlık kökenleri 19. yüzyıla kadar uzanabilir, Avrupa'da milliyetçiliğin yükselişi sıras…  ında ortaya çıkmıştır. Ulusların farklı kimliklerini ve egemenliklerini ortaya koymaya çalıştığı bir dönemdi. Bu ideoloji özellikle Almanya ve İtalya gibi önemli sosyal ve siyasi değişimler yaşayan ülkelerde belirgin hale gelmiştir. Ulusal muhafazakarlar, bu ülkelerin birleşmesinde önemli bir rol oynamış, ortak dil, kültür ve tarihin birleştirici bir ulusal kimlik oluşturulmasındaki önemini vurgulamışlardır.

20. yüzyılda Ulusal Muhafazakarlık, değişen siyasi manzaraya uyum sağlamaya devam etmiştir. Örneğin Soğuk Savaş döneminde, Batı'daki ulusal muhafazakarlar genellikle kendilerini komünizmin sert karşıtları olarak konumlandırmış, bunun ulusal egemenliği ve kültürel kimliği tehdit ettiğini savunmuşlardır. Geleneksel değerlerin ve kurumların korunmasını savunmuşlar ve genellikle statükonun sorgulanmasına yönelik sosyal liberal hareketlere karşı çıkmışlardır.

Son yıllarda Ulusal Muhafazakarlık, küreselleşme, kitlesel göç ve kültürel değişim tehditlerine karşı verilen bir tepki olarak dünyanın çeşitli bölgelerinde yeniden canlanmıştır. Ulusal muhafazakar partiler ve politikacılar, Amerika Birleşik Devletleri, Birleşik Krallık ve Avrupa genelinde önemli etki kazanmışlardır. Genellikle ulusal çıkarları koruma, göçü kontrol altında tutma ve küreselleşme güçlerine karşı direnme vaatlerinde bulunan platformlar üzerinden kampanya yaparlar.

Ancak Ulusal Muhafazakarlık tartışmasız değildir. Eleştirmenler, ksenofobi, izolasyonculuk ve hoşgörüsüzlüğü teşvik edebileceğini iddia ederler. Ulusal kimliğe ve egemenliğe vurgu yapmanın azınlık grupların marjinalleşmesine ve bireysel hakların erozyona uğramasına yol açabileceğini savunurlar. Bu eleştirilere rağmen, Ulusal Muhafazakarlık kültürel kimlikten ticarete kadar birçok konuda küresel siyasette önemli bir güç olarak varlığını sürdürmektedir.

Popülizm

Popülizm, halkın rolünü vurgulayan ve genellikle onları seçkin bir kesime veya kuruma karşı konumlandıran bir siyasi ideolojidir. Karizmatik bir lider ile genellikle birleşik ve harekete geçmiş bir takipçi grubu arasında güçlü bir bağ ile karakterizedir. Popülizm belirli bir siyasi yönelime bağlı değildir ve siyasi spektrumun hem solunda hem de sağında bulunabilir. Daha doğrudan demokrasi biçimlerinin talebi ve siyasi elitlere yönelik eleştiri ile ilişkilendirilir.

Popülizmin tarihi karmaşıktır ve farklı bağlamlarda farklı biçimler almıştır. "Popülizm" terimi kendisi, Amerikan Popülis…  t Partisi ile 19. yüzyılın sonlarında ortaya çıkmış olup, çiftçilerin ve işçilerin çıkarlarını bankerler ve demiryollarına karşı temsil etmiştir. Ancak popülizm olgusu bu parti öncesine dayanır ve antik çağlara kadar izlenebilir. Örneğin, antik Roma'da Gracchus kardeşler, yoksulların çıkarlarını Roma elitine karşı savunan popülist liderler olarak görülebilir.

20. yüzyılda popülizm yeni biçimler aldı ve dünyanın farklı bölgelerine yayıldı. Latin Amerika'da örneğin, popülizm, Juan Perón gibi liderlerle ilişkilendirilmiş ve şehirli çalışan sınıfa hitap eden ve sosyal refah programları uygulayan Getúlio Vargas gibi liderlerle ilişkilendirilmiştir. Avrupa'da popülizm genellikle ulusal egemenliği vurgulayan ve göçmenlik ile çok kültürlülüğü eleştiren sağcı hareketlerle ilişkilendirilmiştir.

Son yıllarda popülizm, Amerika Birleşik Devletleri'nden Avrupa'ya ve Asya'ya kadar birçok bölgede önem kazanmıştır. Bu yeni popülizm dalgası genellikle küreselleşmeye karşı bir tepki ve siyasi elitin algılanan başarısızlıklarına karşı bir tepki olarak ilişkilendirilir. Ulusal kimliğe, uluslararası kurumlara karşı şüpheciliğe ve sıklıkla göçmenliğe yönelik eleştirilere güçlü bir vurgu yapar.

Çeşitli biçimler ve tezahürlerine rağmen, popülizm halka ve elitlere yönelik bir eleştiri üzerinde birleşir. Farklı bağlamlarda farklı biçimler alabilen esnek ve uyarlanabilir bir ideolojidir, bu da onu küresel siyasette önemli bir güç haline getirir.

Azınlık hakları

Minority Rights, toplumsal olarak dezavantajlı veya ayrımcılığa uğrayan gruplara mensup bireylerin haklarının korunmasını savunan bir siyasi ideolojidir. Bu gruplar genellikle azınlıklar olarak adlandırılır ve ideoloji, bu grupların farklı kültürlerini, dillerini ve geleneklerini koruma hakkını vurgularken aynı zamanda yaşadıkları toplumun sosyal, siyasi ve ekonomik yaşamına tam katılım haklarını da vurgular.

Azınlık Hakları kavramı, II. Dünya Savaşı sonrasında ortaya çıkan insan hakları hareketinde kök salmıştır. Savaş sırasında işlenen dehşetler, tüm bireylerin haklarını koruma ihti…  yacı konusunda küresel bir uzlaşıya yol açmıştır, ırklarına, dinlerine veya milliyetlerine bakılmaksızın. Bu, 1948'de Birleşmiş Milletler tarafından kabul edilen Evrensel İnsan Hakları Bildirgesi'nde yansıtılmıştır; herkesin düşünce, vicdan ve din özgürlüğüne, düşünce ve ifade özgürlüğüne sahip olduğunu belirtir.

Ancak, kısa sürede genel hakların azınlıkların haklarını korumak için yeterli olmadığı açık hale geldi, çünkü azınlıklar genellikle sistemik ayrımcılık ve dışlanma ile karşı karşıya kalıyordu. Bu durum, azınlık grupları için özel korumaların gerekliliğini vurgulayan Azınlık Hakları kavramının gelişmesine yol açtı.

O zamandan bu yana, Azınlık Hakları kavramı daha da geliştirilmiş ve iyileştirilmiştir. Birleşmiş Milletler, 1992 yılında Ulusal veya Etnik, Dini ve Dilsel Azınlıklara Mensup Kişilerin Haklarına Dair Bildirge'yi kabul etmiştir, bu bildirge azınlık haklarının korunması için kapsamlı bir çerçeve sunar. Azınlıkların kendi kültürlerini yaşama, kendi dinlerini inanma ve uygulama ve kendi dillerini kullanma hakkını vurgular.

Bu ilerlemelere rağmen, Azınlık Haklarının uygulanması dünyanın birçok yerinde hala bir zorluk olmaya devam etmektedir. Azınlık grupları hala ayrımcılık ve dışlanma ile karşı karşıya gelmekte ve hakları sıklıkla ihlal edilmektedir. Ancak, Azınlık Hakları kavramı savunuculuk ve eylem için güçlü bir araç sağlar ve dünya çapında sosyal adalet ve eşitlik hareketlerine ilham vermeye devam eder.

Klasik Liberalizm

Klasik liberalizm, bireylerin özgürlüğünü - din, konuşma, basın, toplantı ve piyasalar özgürlüğünü - değer veren bir siyasi ideolojidir ve sınırlı hükümeti savunur. 18. yüzyılda gelişmiş olup, Avrupa ve Amerika'daki Aydınlanma Çağı'ndan evrilmiştir. Bu ideoloji, John Locke, Adam Smith ve Voltaire gibi birçok önde gelen filozofun eserlerine dayanmaktadır ve bireysel özgürlük, doğal haklar ve ekonomik özgürlük kavramlarını savunmuşlardır.

Genellikle klasik liberalizmin babası olarak kabul edilen John Locke, her bireyin yaşam, özgürlük ve mülkiyet hakkına doğal olarak sahip olduğunu ve…   hükümetlerin bu hakları ihlal etmemesi gerektiğini savunmuştur. Adam Smith ise serbest piyasaları ve 'görünmez el' teorisini savunmuş, bu teori bireylerin kendi çıkarlarını takip ederken topluma yanlışlıkla fayda sağladığını öne sürmüştür.

Klasik liberalizm, feodal sistem ve monarkların ve dini otoritelerin mutlak yönetimine bir tepki olarak ortaya çıkmıştır. Bu eski hiyerarşilerin demokratik kurumlar ve liyakate dayalı bir toplumla değiştirilmesini amaçlayan Amerikan Devrimi ve Fransız Devrimi gibi siyasi devrimlerde önemli bir rol oynamıştır.

19. yüzyılda klasik liberalizm, Batı dünyasında baskın siyasi güç haline gelmiştir. Bu dönemde seçme hakkının ve sivil hakların genişlemesinin arkasındaki ideoloji olmuştur. Ancak, 20. yüzyılın başlarında klasik liberalizmden uzaklaşma eğilimi görülmüş, sosyal liberalizm ve muhafazakarlık yükselmiştir. Bu ideolojiler, ekonomik eşitsizlik ve işçilerin korunmaması gibi serbest piyasa kapitalizminin algılanan başarısızlıklarına yanıt olarak, ekonomik ve sosyal işlerde hükümetin daha önemli bir rol oynamasını savunmuşlardır.

Bu değişikliklere rağmen, klasik liberalizm günümüz siyasi ideolojilerini etkilemeye devam etmektedir. Genellikle libertarianizm ve neoliberalizm ile ilişkilendirilir ve ekonomide hükümet müdahalesinin minimum düzeyde olmasını savunurken bireysel özgürlüğü temel bir prensip olarak benimser. Ancak, bu ideolojiler aynı zamanda klasik liberalizmden önemli ölçüde farklılık gösterir ve siyasi düşüncenin sürekli evrimini yansıtır.

Ekonomik İlerlemecilik

Ekonomik ilerlemeci, sosyal adaleti ve eşitliği teşvik eden ekonomik reformları savunan bir siyasi ideolojidir. Bu ideoloji, hükümetin ekonomik eşitsizlikleri hafifletmede ve servetin adil bir şekilde dağıtılmasını sağlamada önemli bir rol oynaması gerektiğine inançtan köken alır. Ekonomik ilerlemeciler, zenginlerin yoksullardan daha ağır vergilendirildiği ilerici vergilendirme gibi politikaları ve en savunmasız toplum üyelerini korumak için refah programları ve işsizlik yardımları gibi sosyal güvenlik ağlarını savunurlar.

Ekonomik ilerlemeciliğin tarihi, 19. ve 20. yüzyılın başlarınd…  a, İlerici Dönem olarak bilinen bir döneme kadar uzanır. Bu dönem, endüstrileşmenin, kentleşmenin ve hükümetteki yolsuzluğun olumsuz etkilerine karşı Amerika Birleşik Devletleri ve Avrupa genelinde yaygın sosyal aktivizm ve siyasi reformlarla karakterize edilmiştir. Bu dönemin ilerlemecileri, büyük şirketlerin ve tekelcilerin düzenlenmesi, iş yasalarının getirilmesi ve sosyal refah programlarının kurulması da dahil olmak üzere çeşitli ekonomik reformlar aracılığıyla bu sorunları ele almaya çalıştılar.

Ekonomik ilerlemeciliğin prensipleri yıllar içinde değişen sosyal ve ekonomik koşullara uyum sağlamaya devam etmiştir. Örneğin, 1930'lardaki Büyük Buhran sırasında Amerika Birleşik Devletleri'ndeki ekonomik ilerlemeciler, işsizlere ve fakirlere yardım sağlamayı, ekonominin toparlanmasını ve finansal sistemin reformunu amaçlayan bir dizi program ve politika olan Yeni Anlaşma'yı savundular. Daha yakın yıllarda, ekonomik ilerlemeciler gelir eşitsizliği, uygun fiyatlı sağlık hizmetleri ve iklim değişikliği gibi konulara odaklanmışlardır.

Ekonomik ilerlemecilik genellikle sol siyasetle ilişkilendirilse de, herhangi bir siyasi parti veya ideolojiyle sınırlı değildir. Demokratlar, Cumhuriyetçiler, Sosyalistler ve Bağımsızlar gibi ekonomik ilerlemeci olarak tanımlanan insanlar vardır. Onları bir araya getiren şey, hükümetin daha adil ve adil bir ekonomik sistem yaratma gücüne olan ortak inançtır.

özgürlükçü muhafazakarlık

Libertarian conservatism is a political ideology that combines conservative policies with libertarian philosophies. Its advocates believe in minimal government intervention in both economic and personal affairs, emphasizing free market capitalism, individual liberty, and limited government. This ideology is rooted in classical liberalism and the American conservative tradition, with influences from libertarianism and modern-day conservatism.

The history of libertarian conservatism dates back to the Enlightenment era, where the principles of individual liberty and limited government…   were first established. These principles were later adopted by classical liberals in the 19th century, who advocated for free markets and minimal state intervention. However, the term "libertarian conservatism" was not widely used until the 20th century, particularly during the American conservative movement in the 1950s and 1960s.

During this period, many conservatives in the United States began to adopt libertarian views on economic issues, advocating for lower taxes, less government spending, and deregulation. This led to the emergence of a new political ideology known as libertarian conservatism, which combined the conservative emphasis on tradition and social order with the libertarian commitment to individual freedom and free markets.

In the late 20th and early 21st centuries, libertarian conservatism gained further prominence through the works of political theorists and economists like Milton Friedman and Friedrich Hayek. Their writings have greatly influenced the ideology, particularly in its support for free market capitalism and skepticism towards government intervention.

While libertarian conservatism is most commonly associated with the United States, it has also influenced political ideologies in other countries. For example, in the United Kingdom, the Conservative Party has often adopted libertarian conservative positions, particularly under the leadership of Margaret Thatcher in the 1980s.

In conclusion, libertarian conservatism is a political ideology that combines the conservative emphasis on tradition and social order with the libertarian commitment to individual freedom and free markets. Its history dates back to the Enlightenment era, but it has gained most of its prominence in the 20th and 21st centuries, particularly in the United States and the United Kingdom.

Savaşkarşıtı

Anti-Savaş politik ideoloji, adından da anlaşılacağı gibi savaşı karşı çıkan ve barışı savunan bir inanç sistemidir. Şiddet ve askeri çatışmayı reddeden ve genellikle şiddetsiz direnişi, diplomasiyi ve pasifizmi alternatifler olarak destekleyen geniş bir görüş yelpazesidir. Bu ideoloji belirli bir siyasi parti veya ulusa sınırlı değildir, ancak tarihin her döneminde var olan küresel bir harekettir.

Anti-Savaş ideolojisinin kökenleri antik çağlara kadar uzanabilir. Roma İmparatorluğu ve eski Çin gibi birçok erken medeniyette, savaşın ahlaki ve gerekli olup olmadığını sorgulayan filozof…  lar ve düşünürler vardı. Ancak, Anti-Savaş ideolojisinin daha belirgin bir şekil almaya başladığı yer 18. yüzyıldaki Aydınlanma çağıydı. Immanuel Kant gibi Aydınlanma düşünürleri, demokratik ulusların birbirleriyle savaşa girmenin daha az olası olduğu fikrini öne sürerek "Sürekli Barış" fikrini önerdi.

19. ve 20. yüzyıllarda, Anti-Savaş ideolojisi, Dünya Savaşlarının yıkıcı etkileri nedeniyle önemli bir ivme kazandı. Bu savaşların dehşeti, pasifist duyguların ve anti-savaş aktivizminin artmasına neden oldu. Özellikle Vietnam Savaşı, Amerika Birleşik Devletleri ve dünya çapında geniş çapta protestolara yol açarak Anti-Savaş hareketinin tarihinde önemli bir anı işaretledi.

Anti-Savaş ideolojisi ayrıca Soğuk Savaş döneminde de önemli bir rol oynadı. Nükleer yok olma korkusu, birçok kişiyi savaşın mantığını sorgulamaya ve silahsızlanma ile barışçıl birliktelik için çaba göstermeye yöneltti. Bu dönem aynı zamanda Martin Luther King Jr. gibi etkili Anti-Savaş figürlerinin yükselişine tanıklık etti; o, medeni haklar mücadelesini Vietnam Savaşı'na karşı çıkma ile ilişkilendirdi.

21. yüzyılda, Anti-Savaş ideolojisi hala geçerliliğini koruyor. Irak ve Afganistan'daki savaşlar yeni anti-savaş protestoları ve aktivizm dalgalarına yol açtı. Bu ideoloji, insansız hava araçları saldırıları ve siber savaş gibi modern savaş biçimlerine yanıt vermek için de evrim geçirmiştir.

Sonuç olarak, Anti-Savaş politik ideoloji, savaşı karşı çıkan ve barışı teşvik eden bir inanç sistemidir. Antik çağlara kadar uzanan uzun bir tarihe sahiptir ve Dünya Savaşları, Vietnam Savaşı ve Soğuk Savaş gibi önemli tarihi olaylar tarafından şekillendirilmiştir. Bugün, dünya çapında siyasi tartışmaları ve aktivizmi etkilemeye devam etmektedir.

Paleoconservatism

Paleokonservatizm, gelenek, sınırlı hükümet, sivil toplum, anti-emperyalizm ve anti-federalizm vurgusu yapan bir siyasi ideolojidir. "Paleokonservatizm" terimi, Yunanca "paleo" kelimesinden türetilmiştir ve "antik" veya "eski" anlamına gelir; bu siyasi felsefeyi neo-konservatizmden, daha modern bir muhafazakar ideoloji biçiminden ayırmak için kullanılır.

Paleokonservatizm, 20. yüzyılın sonlarında Amerika Birleşik Devletleri'nde, ana akım muhafazakar hareketin orijinal prensiplerinden çok uzaklaştığını düşünen muhafazakarlar arasında ortaya çıktı. Muhafazakar hareketin, özellikle sosya…  l politika ve dış müdahalecilik alanlarında liberal fikirlere fazla uyum sağladığına inanıyorlardı. Paleokonservatifler, sınırlı hükümetin, geleneksel toplumsal değerlerin ve müdahaleci olmayan dış politikanın gerçek muhafazakar prensiplere dönüşünü arzuladılar.

Paleokonservatizmin kökenleri, 1930'lar ve 1940'larda Başkan Franklin D. Roosevelt'in Yeni Anlaşma politikalarına karşı çıkan bir siyasi hareket olan Eski Sağ'a kadar uzanabilir. Eski Sağ, büyük hükümete, yüksek vergilere, sendikalara ve dış müdahaleye karşı duruşuyla tanınıyordu. 1950'ler ve 1960'larda, muhafazakar hareket bölünmeye başladı, bazı muhafazakarlar daha müdahaleci bir dış politikayı desteklerken diğerleri Eski Sağ'ın prensiplerine dönüşü savunuyordu.

1980'ler ve 1990'larda, "paleokonservatif" terimi, Cumhuriyetçi Parti içindeki neo-konservatif etkiye karşı çıkan muhafazakarları tanımlamak için kullanılmaya başlandı. Paleokonservatifler, neo-konservatifleri müdahaleci bir dış politikayı desteklemeleri ve sosyal konularda uzlaşmaya yatkın olmaları nedeniyle eleştirdiler. Ayrıca, büyük işletmelerin ve küreselleşmenin muhafazakar harekete etkisine karşı çıktılar.

Paleokonservatizmin Amerikan siyaseti üzerinde önemli bir etkisi olmuştur, özellikle Cumhuriyetçi Parti içinde. Pat Buchanan gibi politikacılarla ilişkilendirilmiştir; Buchanan, 1992 ve 1996'da Cumhuriyetçi olarak başkanlık için aday oldu ve serbest ticarete, göçe ve dış müdahaleye karşı çıkan bir platform üzerinde kampanya yürüttü. Etkisi olmasına rağmen, paleokonservatizm genel muhafazakar hareket içinde azınlık bir harekettir.

ilerlemecilik

İlericilik, Sanayi Devrimi sırasında ortaya çıkan ekonomik, sosyal ve siyasi eşitsizliklere yanıt olarak 19. ve 20. yüzyılların başlarında ortaya çıkan bir siyasi ideolojidir. İlerlemenin ve insanların koşullarını akıl ve bilimsel bilgi uygulayarak iyileştirebilme yeteneğine inanılmasıyla karakterizedir. İlericiler genellikle sosyal adalet, işçi hakları, çevre koruması ve demokratik reformları savunurlar.

İlericiliğin kökenleri, insanların gücüne ve toplumsal ilerlemeye olan potansiyeline vurgu yapan düşünürlerin 17. ve 18. yüzyıllarda başladığı Aydınlanma dönemine kadar izlenebilir.…   Ancak, ilerlemeci olarak bilinen belirli siyasi hareket, 19. yüzyılın sonlarında Amerika Birleşik Devletleri'nde başladı. Ülkenin hızlı sanayileşmesi ve kentleşmesine yanıt olarak ortaya çıktı ve geniş çapta sosyal ve ekonomik eşitsizliğe yol açmıştı. İlericiler, işçi reformu, büyük işletmelerin düzenlenmesi ve demokratik katılımın genişletilmesi de dahil olmak üzere çeşitli yollarla bu sorunları ele almaya çalıştılar.

20. yüzyılın başlarında, ilerlemecilik Amerikan siyasetinde önemli bir güç haline geldi ve Theodore Roosevelt ve Woodrow Wilson gibi ilerici politikacılar başkanlık yaptı. Bu dönemde, ilerlemeciler gelir vergisinin kurulması, senatörlerin doğrudan seçilmesi ve Federal Ticaret Komisyonu gibi düzenleyici kurumların oluşturulması da dahil olmak üzere önemli reformlar gerçekleştirdiler.

İlericilik ayrıca 20. yüzyılda diğer ülkelere de yayıldı ve Avrupa, Latin Amerika ve diğer yerlerde siyasi hareketleri etkiledi. Bu yerlerin birçoğunda, ilerlemecilik sosyal demokratik veya işçi partileriyle ilişkilendirildi ve devletin gücünü kullanarak sosyal adaleti ve ekonomik eşitliği teşvik etmeyi amaçladı.

Son yıllarda, ilerlemecilik küresel siyasette önemli bir güç olmaya devam etti. Çevre koruma, cinsiyet eşitliği ve diğer sosyal konular için yapılan hareketlerle ilişkilendirildi. Ancak, daha sınırlı bir rol savunan muhafazakar ve neoliberal ideolojilerden de zorluklarla karşılaştı.

Sonuç olarak, ilerlemecilik, insan aklının gücüne ve toplumsal ilerlemenin potansiyeline inanan bir siyasi ideolojidir. Sanayi Devrimi'nin eşitsizliklerine yanıt olarak ortaya çıktı ve o zamandan beri dünya çapındaki siyasi hareketleri etkiledi. Zorluklarla karşılaşmasına rağmen, küresel siyasette önemli bir güç olmaya devam etmektedir.